W imieniu tych, którzy pamiętają…

Nie powinno być banałów, bo do nietuzinkowej Osobowości Danuty Kruczkowskiej, dyrektorki, nauczycielki, wychowawczyni banały nie przystają.

Filigranowa Postać, której nie sposób było przeoczyć. Szybka, dynamiczna, energiczna, zapełniała wielką przestrzeń liceum. Była wszędzie, w gabinecie, na korytarzu w czasie przerw, na boisku w czasie ćwiczeń, w pokoju nauczycielskim, zawsze dostępna. Próbowała pomóc, na ogół skutecznie, każdemu uczniowi, nauczycielowi, jeśli tej pomocy oczekiwał. Była po prostu człowiekiem empatycznym.

Jednocześnie potrafiła być władcza i nieustępliwa, kiedy tego wymagało dobro liceum.
Nie rezygnowała, nie  poddawała się, mimo przeciwników; tych  nie brakowało. Wiedziała od początku,
że ma prowadzić nie jakieś tam liceum, ale Szkołę Stowarzyszoną UNESCO, a to zobowiązywało.

Tworzyła i współtworzyła dobro szkoły, mając ambitne cele i pomysły w małych sprawach i wielkich dokonaniach. Współpracowała z placówkami oświatowymi i naukowymi, polskimi i zagranicznymi,
by uczniowie mogli brać udział w projektach europejskich, studiować na renomowanych uczelniach.

Jako dyrektor  ceniła pracę zespołową, dlatego gromadziła wokół siebie nauczycieli, którzy, sami będąc entuzjastami, podzielali Jej entuzjazm. Stwarzała im warunki do eksperymentowania w dydaktyce, poszerzania przestrzeni pracowni przedmiotowych, tworzenia programów autorskich, różnorodnych kół zainteresowań. Zadbała o zwiększenie liczby i możliwości nauczania  języków obcych, sprzyjała pomysłom tych nauczycieli, którzy poprzez różne projekty już pod koniec XX wieku kształtowali świadomość ekologiczną młodzieży i dbali o odporność na negatywne cechy rozwoju cywilizacyjnego..

Potrafiła pozyskać i związać z losami liceum rodziców, w tym  dawnych absolwentów,
którzy pomagali realizować najśmielsze pomysły. Do takich należała idea Zjazdów Absolwentów Dwójki,
nie tylko z Polski, ale całego -dosłownie- świata.

Wszystko, co działo się wtedy w szkole: szalone oferty, górnolotne pomysły i codzienna żmudna praca – to dzisiaj brzmi normalnie, może właśnie banalnie, ale „za czasów Kruczkowskiej”, kiedy nie było Internetu i innych mediów, wymagało zwiększonej wyobraźni i  zaangażowania. ONA ją miała.

„Za czasów Kruczkowskiej” trzeba było ze szczególnym wyczuciem pozyskiwać ludzi z wielu  środowisk, o zróżnicowanych poglądach, odmiennych doświadczeniach i rodowodach. ONA tego dokonała.

Jej życie związane było z liceum w sposób tak oczywisty, niekłamany, że kiedy odeszła na emeryturę, nie tylko nie zerwała kontaktu z nauczycielami, ze szkołą, ale systematycznie, przez lata dopytywała
o wyniki egzaminów maturalnych, losy  absolwentów, nabór na nowy rok szkolny, miejsce liceum
w rankingach. Dalej żyła tym, co działo się w Jej szkole, z Jej wychowankami.

Wszystko, co dzisiaj pamiętamy „z czasów Kruczkowskiej”, łączy się z Jej Osobowością, oczytaniem, zainteresowaniem historią, literaturą. Mogła równie zajmująco rozmawiać o uprawianych w ogrodzie  kwiatach, co o wielkiej polityce.

Danuta Kruczkowska budziła podziw i respekt.
Stała się wielką kontynuatorką dokonań Dyrektorów Dwójki: Kazimierza Machalskiego, Elżbiety Siemaszkiewicz, Józefa Antoniaka. Jej Portret na zawsze wzbogaci galerię Poprzedników.

Byłaś, Danuto, z nami. Jesteś i pozostaniesz w naszej pamięci!

Maria Teresa Gorczyca